जरिकोटको खल्तीमा

शरीरकै एक अङ्गजस्तो मोबाइल फोन

जब बज्छ टिरिङ् टिरिङ्

त्योभन्दा बढी धड्किन्छ

हृदयको रिङ्टोन

तैंले ताते गर्दै हिँडेको

घरमास्तिरको बाटो हुँदै अचेल गाडी पो कुद्छ

सोचिबस्छु,

कुनै न कुनै गाडीले त

तँलाई मसम्म ल्याइपु¥याउला नि कुनै दिन !

तेरो बालापनका छाप पुरिने गरी

असाध्यै बाक्लोसँग मौलाएको छ

गोरेटा, बारीका डिल र चिप्लेटी खेल्ने भीरमा

बनमारा

मनमा माया मौलाएभन्दा पनि बढी !

नाप्न नसकिने रहेछ मायाको रोपनी

आफ्नै आँगनबाट

तैंले गाउँ छाडेपछि

मोटरबाटो हुँदै सहर पसे मान्छेजस्तै रुख र बुटीहरु

छोरीचेलीका तेजिला स्वप्निल आँखा

विस्थापित भए गाउँका उज्याला सपना

गाउँमा आए

म्याद सकिएका ओखती, मोबाइल फोनका नौरङ्गी चटक

गाउँ पसे

भद्र भेषमा तस्कर र धर्मप्रचारकहरु, भाइरल समाचार खोज्ने पत्रकार

खै नापजाँच नहुने रहेछ आउने र जानेको

हुलाकी बतासले पनि अचेल बोक्दैन चिठी

दुधकोसीसँगै बगाउँदै बगाउँदै पठाउँछु

मनको चिठी मायाले बाँधेर

बरु, कतिञ्जेल बग्ला यो कोसी यसैगरी ?

धमनीमा रगत बगुन्जेल त बगिरहला नि !